Kanał kazań i reportaży – Różnorodny wykład Słowa Bożego oraz zbiór reportaży i audycji pozyskanych od Fundacji Głos Ewangelii. W tle starannie wyselekcjonowane hymny i piosenki anglojęzyczne.
Kazania – Różnorodny wykład Słowa Bożego zwiastowanego przez znanych kaznodziejów i ewangelistów. Kanał adresowany do tych, którzy chcą się zatrzymać i pomyśleć, po co żyją.
Ten na wysokościach mieszkać będzie, zamki na skałach będą ucieczką jego, chleb jego dany mu będzie; wody jego nie ustaną. Izaj. 33,16
Ten, komu Bóg udzielił łaski prowadzenia nienagannego życia, mieszka w doskonałym bezpieczeństwie, mieszka na wysokości ponad światem, poza granicą zasięgu strzał nieprzyjacielskich, w pobliżu nieba; ma wzniosłe cele i pobudki i znajduje zupełne pocieszenie. Wesele jego unosi się na wyżynach wiecznej miłości, gdzie jest przybytek wieczny.
Jest zachowany przez obronność niebotycznie wysokich skał. Najmocniejsze bowiem we wszechświecie - to obietnice i wyroki niezmiennego Boga, a te służą jako obrona pokornej wierze. Poza tym, zabezpieczony jest wielką obietnicą: „chleb jego dany mu będzie”. Podobnie, jak nie przedrze się wróg do zamku i nie przerwie wałów, tak samo nie zdoła wziąć tej warowni oblężeniem i głodem. Pan, Który na pustyni spuszczał deszcz manny, zachowa dla Swoich dzieci dostateczne zapasy pożywienia, choćby otaczający ich wrogowie uwzięli się, by ich zagłodzić.
Ale co będzie, jeżeli wody zabraknie? To się nie zdarzy, gdyż „wody jego nie ustaną”. W obrębie niedostępnej warowni jest nie wysychająca studnia. Sam Pan czuwa, aby nie było braku wody. Nikt nie dotknie nigdy obywateli prawdziwego Syjonu. Jakkolwiek okrutny jest wróg, Pan zachowa Swoich wybranych.
Stres należy do najbardziej popularnych haseł naszego wieku. Stres kontroluje reakcje ciała, wpływa na wydajność pracy efektywność działania. Stres inspiruje do życia, jest też odpowiedzialny za jego szybki, nagły koniec: śmierć pod wpływem stresu.
Czym jest ten tajemniczy i manipulujący nami stres?
Stres jest to stan wzmożonej gotowości i nadmiernego pobudzenia organizmu, by lepiej, skuteczniej i efektywniej zadziałać. Nie jest to zjawisko całkiem negatywne. Bez stresu nie potrafimy żyć. Stres można by nazwać „przyprawą” życia. Jest to reakcja na docierające do człowieka bodźce. Bodźce te pobudzają podwzgórze i przysadkę mózgową, by tak stymulowały nadnercza, by one z kolei poprzez hormony kory nadnerczy przyspieszały akcję serca i częstość oddechu, powodowały wzmożenie lepkości krwi, podwyższały poziom glukozy, cholesterolu i innych wysokoenergetycznych substancji w krwiobiegu. To wszystko dzieje się po to, by organizm człowieka w sytuacjach stresowych umiał przygotować się do walki bądź do ucieczki.
W kategoriach fizjologicznych i biochemicznych stan alarmowy, reakcja stresowa w organizmie ludzkim nie przebiega inaczej, niż w organizmie zwierzęcia. Zwierzęta walczą lub uciekają, dlatego muszą być przygotowane do wzmożonego wydatku energetycznego.
Wielu ludzi ucieka. Bardzo wielu próbuje walczyć, ale często przyjmuje to formę agresji, a więc nie o to chodzi.
Gdy
mówi się o zewnętrznej formie pobożności, najczęściej można usłyszeć,
że Bóg patrzy na serce, dlatego nie jest ważne to, jak wygląda się na
zewnątrz. Znawcy przysłów, od razu przypominają, że „nie szata zdobi człowieka”. Ja, też lubiący przysłowia, odpowiadam na to staropolszczyzną, że „jak cię widzą, tak cię piszą”.
No tak, odpowiedzą znawcy już nie przysłów, lecz Słowa Bożego, że należy wystrzegać się tych, „którzy mają kształt pobożności”(2 Tym. 3:5 [BG]).
No właśnie, jak to jest z tym kształtem pobożności? Myślę, że na
podstawie zacytowanego wyżej wersetu zostało utworzone określenie:
„formalna pobożność”. W tym wersecie chodzi tylko o tzw. „pobożność na pokaz”, gdzie nie ma mocy przemieniającej życie - „ ale się skutku jej zaparli.” Drzewo poznaje się po owocach, a nie po naklejonej na nim etykiecie z nazwą.
Wróg nie tylko kusi do grzechu, lecz usiłuje go przedstawiać jako nieszkodliwy i próbuje zatuszować. To odnosi się do wszystkich ludzi, również tam gdzie jeszcze nie doszło do uznania grzechów i nawrócenia i gdzie mu się to naturalnie w dużym zakresie udaje. Ale tę taktykę stosuje też u wierzących.
W czasie naszych odwiedzin w jednym ze zborów słyszeliśmy o pewnym duńskim kaznodziei, który w zgromadzeniach głosił tzw. naukę doskonałości. Podczas jednego z zebrań pewien brat oświadczył w związku z tym, że od trzech miesięcy już nie grzeszy. Inny brat odpowiadając na to, powiedział: „Kochany bracie, jeżeli ty na prawdę miałbyś trzy miesiące nie grzeszyć, to te raz przez tę wypowiedź zgrzeszyłeś". Nie przypadkiem Jan w swoim pierwszym liście (1,8) musiał napisać: „Jeśli mówimy, że grzechu nie mamy, sami siebie zwodzimy i prawdy w nas nie ma".
"Bądźcie dla drugich dobrzy i miłosierni. Wybaczajcie sobie nawzajem, jak i wam przebaczył Bóg w Chrystusie." (Ef 4:32)
"A gdy stoicie i zanosicie modlitwy, odpuszczajcie, jeśli macie coś przeciwko komu, aby i Ojciec wasz, który jest w niebie, odpuścił wam wasze przewinienia." (Mk 11:25)
"I nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni, i nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni, odpuszczajcie, a dostąpicie odpuszczenia."
(Łk 6:37)
Uwielbienie to postawa. Uwielbienie to decyzja. Łatwo jest nam wielbić Boga w niedzielę, kiedy atmosfera jest wzniosła. W tygodniu, kiedy nagle przydarzy nam się coś niesamowitego, lub kiedy wszystko po prostu układa się wspaniale nasze serca same wyrywają się do uwielbienia i dziękczynienia.
Czy jesteśmy jednak tak samo chętni do błogosławienia Pana, kiedy na naszej drodze piętrzą się problemy?
Niełatwo wielbić Boga, kiedy oczy są pełne łez, a sytuacja wokół wydaje się beznadziejna. Jednak bez względu na wszystko, czy jest dobrze, czy źle, chce zawsze za królem Dawidem powtarzać „Uwielbiaj duszo moja Pana i nie zapominaj wszystkich dobrodziejstw Jego”.
Kiedy widzę piękno
Wszystkich Twoich cudów
I jestem oczarowana
Twoją wielkością
Moja dusza rozbrzmiewa
Świętym alleluja
Bogu od którego
Pochodzi
I kiedy szukam twarzy
Niewidzialnego
Kiedy staram się uchwycić
Dłoń, która uformowała
Moje życie
Wtedy wszystko co jest we mnie
Wciąż na nowo
Błogosławi Twoje imię
Ten na wysokościach mieszkać będzie, zamki na skałach będą ucieczką jego, chleb jego dany mu będzie; wody jego nie ustaną. Izaj. 33,16
Gdy
mówi się o zewnętrznej formie pobożności, najczęściej można usłyszeć,
że Bóg patrzy na serce, dlatego nie jest ważne to, jak wygląda się na
zewnątrz. Znawcy przysłów, od razu przypominają, że „nie szata zdobi człowieka”. Ja, też lubiący przysłowia, odpowiadam na to staropolszczyzną, że „jak cię widzą, tak cię piszą”.
Wróg nie tylko kusi do grzechu, lecz usiłuje go przedstawiać jako nieszkodliwy i próbuje zatuszować. To odnosi się do wszystkich ludzi, również tam gdzie jeszcze nie doszło do uznania grzechów i nawrócenia i gdzie mu się to naturalnie w dużym zakresie udaje. Ale tę taktykę stosuje też u wierzących.
Uwielbienie to postawa. Uwielbienie to decyzja. Łatwo jest nam wielbić Boga w niedzielę, kiedy atmosfera jest wzniosła. W tygodniu, kiedy nagle przydarzy nam się coś niesamowitego, lub kiedy wszystko po prostu układa się wspaniale nasze serca same wyrywają się do uwielbienia i dziękczynienia.