"...taka ekumenia, która wszystko nazywa kościołem, narodziła się w piekle."

 Wybrane myśli pastora Berta Clendennena na temat Ekumenii

Możemy mieć dobre intencje, nasze motywacje mogą być właściwe, ale ludzie czynią wiele rzeczy dla Pana, które nie są czynione w Duchu Świętym i przez Ducha Świętego. Końcowym efektem tego jest śmierć. Pan jest hojny i łaskawy i jeżeli jest to sprawa niewiedzy, On jest długo cierpliwy i stara się poprowadzić nas lepszymi drogami. To jednak nie oznacza w żadnym przypadku, że On akceptuje to, co nie jest z Ducha Świętego. W którymś momencie to się załamie. Załamią się też ci, którzy tak postępują i stwierdzą, że duży procent tego, co czynili, nie został im zaliczony. Jakież to smutne.

Dlatego krzyż jest pełną odpowiedzią. Wszystko jest zawarte w krzyżu. Krzyż mówi, że taki porządek, choćby był to porządek religijny, według którego postępuje człowiek cielesny, musi być całkowicie odrzucony. To jest w sprzeczności z ekumenicznym sposobem myślenia w naszych czasach. W krzyżu Jezusa Chrystusa Bóg powiedział – ty w swoim cielesnym stanie nie możesz Mi służyć. Nie możesz wydawać żadnego owocu dla Mojej chwały. Do Boga może dotrzeć jedynie to, co pochodzi od Ducha Świętego.

„Szkoła Chrystusa” str. 21

Taka ekumenia, która wszystko nazywa kościołem, narodziła się w piekle. Rozlega się wołanie o jedność, jedność kosztem czystej doktryny i kosztem prawdy. My w kościele również wołamy o jedność i harmonię, ale tylko drogocenne krew Jezusa Chrystusa może spowodować jedność . Tak, jak krew obmywa każdą komórkę i tworzy harmonię między komórkami, tak i w sensie duchowym, jeżeli każdy członek ciała Chrystusa jest obmyty w krwi Chrystusa i jeżeli chodzimy w światłości, powstaje właściwa jedność i harmonia w duchowym ciele.

W ostatnich czasach wielkim zagrożeniem dla współczesnego Kościoła Jezusa Chrystusa jest niezmiernie popularny pęd do jedności ekumenicznej, szerzonej między innymi pod hasłami: „Abyśmy wszyscy byli jedno" i: „ Jedność w różnorodności". Propagowana jest ona pod postacią ekumenicznej współpracy różnych Kościołów i denominacji ewangelicznych w ramach ekumenicznej Światowej Rady Kościołów oraz jako współpraca tejże organizacji na rzecz zjednoczenia z Kościołem rzymskokatolickim. O ile można zrozumieć postawę nieodrodzonych duchowo przywódców Kościołów nominalnych, o tyle przerażający jest fakt, że przełożeni zborów ewangelicznych, zamiast przestrzegać wierzących o zagrożeniu fałszywym zjednoczeniem, angażują się w działalność przeciwko Bogu i przyklaskując tej inicjatywie biorą w niej czynny udział.

Zobacz koniecznie "Biblia, a doktryny rzymskokatolickie".

W tej kwestii Karl Heinriech nie myli się na pewno.

A wspomnicie tam na drogi wasze, i na wszystkie sprawy wasze, któremiście się splugawili, a obmierzniecie sami sobie przed obliczem waszym dla wszystkich złości waszych, któreście czynili. (Ezech. 20, 43)

Gdyśmy przyjęci zostali przez Pana, i osiągnęli łaskę, pokój i pewność, przywiedzeni jesteśmy naówczas do czynienia pokuty za wszelkie błędy i wykroczenia przeciwko naszemu łaskawemu Bogu. A tak cenna jest ta pokuta, iż możemy nazwać ją diamentem czystej wody; przyrzeczona ona była ludowi Bożemu, jako jeden z najświętszych wyników zbawienia. On, który przyjmuje pokutę, udziela jej takie, a daje ją nie z „kielicha goryczy”, ale jako jeden z tych „placków z miodem”, którymi lud swój karmił. Tak poczucie przebaczenia, kupionego przez krew, i miłosierdzia nie zasłużonego - oto najlepszy środek, aby zmiękczyć serce z kamienia.

Czy czujemy się silni? Pozwólcie nam myśleć o miłości przymierza, a pozbędziemy się grzechów naszych, oskarżymy je, będą nam wstrętne; tak, obmierzli będziemy samym sobie, iż zgrzeszyliśmy przeciwko nieskończonej miłości. Dajcie nam iść do Boga z tą obietnicą pokuty i prosić Go, by pomógł nam, żebyśmy wspomnieli i żałowali, i czynili pokutę, a nawrócili się. O, gdybyśmy mogli odczuć drgnienie świętego bólu! Jakąż ulgą byłby potok łez! Panie, uderz, w skałę, lub przemów do niej, i niechaj wytrysną wody!

Dzieci miłujmy nie słowem, ani językiem, lecz czynem i prawdą. (1 Jan 3,18)

Dzisiaj chcę wam opowiedzieć historię, którą sam dopiero przeczytałem. Napisał ją znany rosyjski pisarz i dała mi ona dużo do myślenia. Spytacie może: Dlaczego musiałeś o tej historii myśleć? A więc słuchajcie i uważajcie dobrze, może sami znajdziecie powód.

Było to pewnego ładnego letniego dnia niedaleko od wsi. Na kamieniu obok studni siedział stary człowiek i słuchał plusku wody. Od czasu do czasu promień słoneczny trafiał na powierzchnię wody, tak że mieniła się jak złoto. Stary człowiek cieszył się wodą, słońcem i ciepłym dniem. Nadeszły ze wsi trzy kobiety, a miały w ręce wiadra. Chciały naczerpać wody. Idąc rozmawiały.

Gdy podeszły bliżej, człowiek siedzący przy studni zrozumiał, że rozmawiały o swoich synach. „Musicie kiedyś posłuchać, jak mój syn śpiewa mówiła pierwsza głos jego brzmi tak pięknie!” Druga przerwała jej, chwaląc się: „Mój syn jest tak zwinny i zręczny, że wygrywa każdy zakład. Na palcach stóp może podnieść kamień, podrzucić go wysoko, prawie do chmur, a potem znowu go złapać”.

Trzecia milczała, nie mówiła nic o swoim synu. Wtedy spytały tamte: „Co ty możesz o swoim chłopcu powiedzieć?”

Wychowuj chłopca odpowiednio do drogi, którą ma iść, a nie zejdzie z niej nawet w starości. (Prz. 22,6.)

Daje się słyszeć głosy nastolatków skarżących się na brak umiejętności rodziców w przekazaniu im etycznych i moralnych, związanych z praktycznym życiem chrześcijanina, wzorców życia. Często czują się one zagubione, niepewne w swoim postępowaniu. Dzieci, młodzież potrzebują przykładów do naśladowania, „drogowskazów” do ukierunkowania. Dziecko oczekuje wskazówek od swoich rodziców ale również przyjmowania i akceptowania ich wartości.
Biblia uznaje rodziców za pierwszych i głównych wychowawców swoich dzieci. Respektowanie tej prawdy może okazać się wielkim błogosławieństwem w praktyce wychowawczej. Chrześcijańskie wychowanie swojego dziecka powinno rozpoczynać się już z chwilą jego narodzin. Anna poświęciła Panu małego Samuela jeszcze przed jego narodzeniem (1 Sam.1,11)

Kazanie wygłoszone prze br.Andrzeja Porębę w zborze CHWZ w Zabrzu.

Nawet gdybyśmy nic nie zapamiętali z dzisiejszego zwiastowania, chcę, by jedno zdanie mocno utkwiło nam w pamięci.

Z całą pewnością jest to Boże zalecenie, Boża rada, Boży wymóg wobec każdego rodzica, któremu zostało powierzone wychowywanie dziecka lub dzieci, jak też jest to Boże ostrzeżenie, a brzmi ono tak:

„NIE OKRADAJ SWEGO DZIECKA!”

Być może w tej chwili czujesz się skonsternowany, zdziwiony, a może wręcz oburzony słysząc takie zalecenie, taką radę!

Nóg świętych Swoich ochrania ...(1 Sam. 2, 9)

Droga jest śliska, a nogi nasze słabe, ale Pan je ochroni. Jeśli oddani Mu korną wiarą staniemy się Jego świętymi, On Sam będzie pasterzem naszym. Nie tylko aniołom Swoim da rozkaz strzeżenia nas, ale On Sam ochroni kroki nasze.

Ochroni nogi nasze od upadku, żebyśmy szat naszych nie splamili, naszych dusz nie zranili, wrogom naszym nie dali powodu do bluźnierstw.

Ochroni stopy nasze od zboczeń z drogi, abyśmy nie weszli na manowce błędu, lub drogi głupstwa lub ścieżki nieobyczajności cielesnej.

Uchroni nogi nasze przed opuchnięciem, które pochodzi od znużenia i od zapalenia, które surowość i długość drogi powodują.

Od poranień uchroni nogi nasze; obuwie nasze powinno stać się jako miedź i żelazo, żebyśmy gdy natkniemy się na ostrze miecza lub jadowitą żmiję, nie krwawili, ani nie zatruli się jadem.

Nogi nasze wyciągnie też z sieci. Nie powinny bowiem uwikłać się przez podstęp naszych złośliwych i chytrych nieprzyjaciół.

O, z taką obietnicą jak ta, możemy biegać bez zmęczenia i wędrować bez lęku. Ten, Który nóg naszych strzeże, uczyni to na pewno.

Zapraszamy do pobrania/wysłuchania   nowego wartościowego   kazania  pt. "Życie zgodne z Bożym powołaniem" wygłoszonego przez  br. Dominika Gruszeckiego.

Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.

Słuchaj