Kanał kazań i reportaży – Różnorodny wykład Słowa Bożego oraz zbiór reportaży i audycji pozyskanych od Fundacji Głos Ewangelii. W tle starannie wyselekcjonowane hymny i piosenki anglojęzyczne.
Kazania – Różnorodny wykład Słowa Bożego zwiastowanego przez znanych kaznodziejów i ewangelistów. Kanał adresowany do tych, którzy chcą się zatrzymać i pomyśleć, po co żyją.
Przez okres prawie trzynastu wieków chrześcijaństwa nie było w Kościele zachodnim ani tabernakulum, ani monstrancji, ani procesji eucharystycznej, nie było żadnej innej formy czci oddawanej hostii, nie było święta Bożego Ciała. Skąd więc to święto – nie mające wyraźnego biblijnego uzasadnienia – się wzięło?
W tym roku 31 maja Kościół Katolicki obchodzi święto ku czci Najświętszego Sakramentu zwane potocznie Bożym Ciałem. W Polsce jest ono świętem ruchomym, obchodzonym w ostatni czwartek po oktawie Zesłania Ducha Świętego.
Podłożem święta Bożego Ciała jest niebiblijny, rzymskokatolicki dogmat o transsubstancjacji (od łac. transsubstantiatio = przeistoczenie). Jest to przekonanie, że w trakcie sprawowania Eucharystii przez kapłana katolickiego, następuje rzeczywista przemiana substancji chleba (hostii) w ciało, a wina w krew Jezusa Chrystusa. Termin ten został przyjęty podczas Soboru Laterańskiego IV w 1215 roku.
Czytałem niedawno o interesującym zjawisku przywiązania. Pewien wdowiec z Chorwacji w 1993 roku przygarnął postrzeloną przez myśliwych samicę bociana. Po jakimś czasie, w zbudowanym dla niej na szczycie dachu gnieździe zaczął ją odwiedzać adorator. Relacja się zacieśniła, lecz gdy nastała jesień, kierowany instynktem bocian wyemigrował do ciepłych krajów. Bocianka nie poleciała, bo nie pozwoliła jej na to niepełnosprawność. Jednak wiosną bocian wrócił. Od tamtej pory minęło wiele lat, a bocian wciąż co roku przylatuje, za każdym razem pokonując dystans około 14 tysięcy kilometrów i trafiając dokładnie do tego samego miejsca. Para doczekała się przez ten czas 62 piskląt. Bocian przylatuje zawsze w marcu o tej samej porze, a tajemnicą jego powrotów jest instynkt przywiązania.
Chcę w tym rozważaniu zastanowić się właśnie nad znaczeniem przywiązania w życiu chrześcijanina. Dlaczego? Ponieważ Bóg jednoznacznie i wielokrotnie wzywa swój lud, aby przywiązał się do Niego. Kochaj PANA, twojego Boga, słuchaj Jego głosu i lgnij do Niego, gdyż On jest twoim życiem… [5Mo 30,20].
Zapraszamy do wysłuchania zamieszczonego na serwerze ftp w folderze Stanisław Cieślarwartościowego kazania pt. "Specjalna służba" wygłoszonego przez br. Stanisława Cieślara pastora zboru w Gorzowie Wielkopolskim.
Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.
Przetoż tak mówi Pan: Jeśli się nawrócisz, tedy cię nawrócę, abyś stał przed obliczem Moim; a jeśli odłączysz rzecz kosztowną od nikczemnej, będziesz jako usta Moje (Jer. 15, 19)
Biedny Jeremiasz! Ale czemuż tak mówimy? Płaczący prorok był jednym z wybranych sług Boga i uczczony przezeń bardziej, niż wielu innych. Ludzie nienawidzili go, ponieważ im mówił prawdę. Słowo Boże, które dla jego serca było bardzo drogie, słuchającym go, zdawało się gorzkie, jednakże u Pana swego znalazł uznanie. Przykazano mu, aby wytrwał w wierności, gdyż Bóg chciał nadal mówić przez niego. Musiał być śmiały i prawdomówny, konieczność wykonania się planu Bożego oznajmiał tym, którzy w owym czasie zwali się wiernymi; przeto Pan mu rzekł: „będziesz jako usta Moje”.
... ponad miarę i ponad siły nasze byliśmy obciążeni tak, że nieomal zwątpiliśmy o życiu naszym; ... abyśmy nie na sobie samych polegali, ale na Bogu, który wzbudza umarłych... (2 Kor. I, 8. 9)
Uciśniony byłem ponad miarę – i to aż do końca,
Uciśniony tak ogromnie, że mi już zabrakło sił;
Uciśniona dusza, umysł i już jakby brakło słońca,
Uciśnione ciało, gdy przyjaciel odszedł, a wróg bił.
Ściśniony byłem tak, żem ufać musiał tylko Bogu;
Uciśniony, aż poznałem, że mi służy rózga, kij;
Uciśniony, aż mi znaleźć się dał Pan u Niebios progu –
Ja w Nim, On we mnie! Wiecznej już światłości zorzo, dniej!
Nadmierne obciążenie zmusza nas do cenienia życia. Za każdym razem, unikając wielkiego niebezpieczeństwa, gdy nasze życie zostaje zachowane, wydaje się nam, że znów je od nowa zaczynamy, lepiej je cenimy i uczymy się wyciągać z niego więcej pożytku dla spraw Królestwa Bożego i w służbie dla bliźnich. Przeżywanie ciężkich okoliczności uczy nas współczucia dla innych w ich doświadczeniach i smutku.
Uprzejmi odziedziczą rzeczy dobre. (Przyp. 28, 10)
Księga Przypowieści jest też księgą obietnic. Miały one być przysłowiami ludu Bożego. Niniejsze przysłowie zadziwia nas. Przyzwyczajeni jesteśmy myśleć, że mamy prawo oczekiwać rzeczy dobrych, ale tu powiedziane jest, że mamy je odziedziczyć.
To znaczy, że wszystka złość i przebiegłość wrogów, nie zdoła sprawić zguby naszej: oni sami bowiem wpadną w doły, które kopią pod nami. Dziedzictwo nasze jest wiecznotrwałe, niezmienne tak, że nikt nie może nas z niego ograbić, albo sprowadzić nas z drogi zbawienia, abyśmy nie mogli osiągnąć celu.
„Nie chodzi o to, bym znalazła się w innych okolicznościach, ale by Chrystus był we mnie”. Elisabeth Elliot
Dzień był piękny, ciepły i słoneczny. Wysokie drzewa rzucały przyjemny cień osłaniając parkowe alejki baldachimem długich gałęzi, sycąc zmysły kolorem pięknej, świeżej zieleni. Wiatr delikatnie szeleścił młodymi liśćmi. Sam fakt, że w tak cudowny dzień mogłam spędzać przedpołudnie w parku powinien przepełniać serce wdzięcznością. Daleko mi jednak, prawdę mówiąc, było do sielskiego nastroju. Wprost przeciwnie, samopoczucie stanowiło ostry kontrast do jasnej, optymistycznej, wiosennej aury.
Czułam się zniechęcona, zmęczona i przygnębiona. Od jakiegoś czasu modliłam się prosząc, aby Pan Bóg odmienił pewną sytuację, ale nie widać było żadnej Bożej interwencji, żadnej zmiany. I wtedy właśnie, w połowie parkowej alejki, zatopiona w niewesołych, pełnych żalu myślach, przypomniałam sobie pewien cytat:
Nie chodzi o to, bym znalazła się w innych okolicznościach, ale by Chrystus był we mnie.
„Kto strzeże drzewa figowego, pożywa owocu jego; także, kto strzeże pana swego, uczczony będzie” Przyp. 27, 18
Kto hoduje drzewo figowe, zbiera figi za swój trud, a kto dobremu Panu służy, ma w nagrodę cześć. Zaprawdę, Pan Jezus jest najlepszym naszym Panem, dostępujemy zaszczytu, gdy pozwala nam najdrobniejszą nawet służbę dla Siebie wykonać. Są tacy panowie w świecie, którym służyć jest przykro, źle jest strzec tylko samych jabłoni leśnych i w nagrodę jeść tylko kwaśne leśniówki. Lecz gdy służę memu Panu, strzegę drzewa figowego i otrzymuję najsłodsze figi. Służyć Jemu jest wielką radością, wytrwać przy Nim jest obowiązkiem moim, czego wynikiem zaś jest błogosławieństwo doczesne, a nagrodą - chwała wieczna.
Gad od wojska zwyciężony będzie; ale i on potem zwycięży. (1 Mojż. 49, 19)
Niektórzy z nas podobni byli do pokolenia Gada. Przeciwników naszych było za wielu w danej chwili i zaatakowali nas, jako wojsko. Zwyciężyli wprawdzie nas, ale na krótko, ciesząc się ogromnie swym chwilowym zwycięstwem. Pierwsza część przytoczonego wersetu w istocie odnosi się do nas, gdyż lud Chrystusa bywa pokonany, podobnie jak Gad.
Porażka taka jest nader bolesna i ogarnęłaby nas rozpacz, gdybyśmy nie mieli wiary w drugą połowę obietnicy naszego Ojca: „ale i on potem zwycięży”. „Koniec wieńczy dzieło” - mówi przysłowie, stwierdzając prawdę. Wojny nie przesądza się z pierwszych triumfów lub porażek, ale ze zmagań końcowych: „potem”. Pan chce wydać świadectwo prawdzie i oddać sprawiedliwość, aby po tym zwyciężyć. „Potem”, jak wyjaśnia to Bunyan oznacza „na wieki”. Gdyż nic już nie następuje po wiecznym.
Potrzeba nam więc tylko cierpliwego wytrwania w dobrym świadectwie życia i spokojnej ufności w zwycięstwo Zbawiciela, Który jest wodzem naszym. Pan nasz chce nas nauczyć, abyśmy potrafili „postawić twarz jako krzemień”, aby wytrwać w pracy i w cierpieniu, dopóki nie będziemy mogli powiedzieć „wykonało się”. Alleluja! Zwycięstwo! Wierzymy obietnicy: „On potem zwycięży”.
Czytałem niedawno o interesującym zjawisku przywiązania. Pewien wdowiec z Chorwacji w 1993 roku przygarnął postrzeloną przez myśliwych samicę bociana. Po jakimś czasie, w zbudowanym dla niej na szczycie dachu gnieździe zaczął ją odwiedzać adorator. Relacja się zacieśniła, lecz gdy nastała jesień, kierowany instynktem bocian wyemigrował do ciepłych krajów. Bocianka nie poleciała, bo nie pozwoliła jej na to niepełnosprawność. Jednak wiosną bocian wrócił. Od tamtej pory minęło wiele lat, a bocian wciąż co roku przylatuje, za każdym razem pokonując dystans około 14 tysięcy kilometrów i trafiając dokładnie do tego samego miejsca. Para doczekała się przez ten czas 62 piskląt. Bocian przylatuje zawsze w marcu o tej samej porze, a tajemnicą jego powrotów jest instynkt przywiązania.
