Przypomnij mi jak głos Twój brzmi,

Zapalaj mi latarnie, co mi drogę wskażą!

Przypomnij mi jak głos Twój brzmi

I usłysz też bicie mego zgubionego serca...

A gdy zapomnę drogi do Ciebie
Tysiące latarń zapal mi w sercu!
A jak zapomnę głosu Twojego
Echem stukrotnym przypomnij mi słowa!

A jak zapomnę Twojej miłości
Każ ptakom, kwiatom przypomnieć mi o niej!
A jak zapomnę, jak człowiek zapomina.
Usłysz bicie zgubionego serca...

W dniu dzisiejszym mija 10 lat od chwili rozpoczęcia działalności przez Radio Pielgrzym. Rozgłośni, która powstała z inicjatywy dwóch braci ze zboru nowosolskiego i zielonogórskiego.

Ich celem było stworzenie kanału radiowego, w którym 24 h emitowany byłby systematyczny wykład Słowa Bożego.

Marzenia te wsparte ogromną życzliwością słuchaczy pozwoliły na zgromadzenie (często uratowanie od zapomnienia) i emisję pieśni , kazań i materiałów pisanych.

W trakcie naszej pracy byliśmy świadkami nadzwyczajnej łaski i miłosierdzia Bożego, opieki, wsparcia, niekwestionowanych cudów Bożych.

Były też trudne momenty formowania naszych postaw i charakterów, sprawdzania naszych motywacji, chwile wyczerpania, podważania obranego przez nas kierunku pracy. Sytuacje, które  wnosiły rozgoryczenie, wydawać by się mogło nie do pokonania...

Ale aż dotąd prowadził nas Bóg!

Dlatego nade wszystko pragniemy podziękować i uwielbić Pana Boga Wszechmogącego za jego sprawczą wolę i pomoc, trzymanie nas w swojej dłoni.

Bez Niego nic by nie było możliwe!

W sposób świadomy rezygnujemy dzisiaj z publikowania przygotowanych na tą okoliczność treści statystycznych , które wskazywałyby na systematyczny rozwój radia i jego oddziaływanie zewnętrzne. Radio jakie jest każdy kto chce może, jeśli zechce, obiektywnie ocenić.

Naszą wolą jest jedynie złożyć szczere i serdeczne podziękowania wszystkim, którzy choćby w najmniejszy sposób przyczynili się do funkcjonowania radia.

Pawłowi Gilewskiemu, bez którego zdolności informatycznych i pomocy w pierwszym okresie emisji nie powstałaby pionierska, pierwsza strona i struktura techniczna www.radiopielgrzym.pl

Anicie Pilch, która od lat jest wsparciem i wzorem pracowitości, wykonując żmudną pracę redaktorską.

Wszystkim, dzięki zgodzie których lub osobistemu zaangażowaniu mogły się pojawić na stronie radia kazania, artykuły, pieśni i inne treści. Tym, którzy przez  zaufanie otwierali nam drzwi do materiałów z różnych względów trudno dostępnych.

Tłumaczom z języka angielskiego , ukraińskiego i rosyjskiego.

Zborom, które w sposób systematyczny i długotrwały wspierają finansowo Radio Pielgrzym; także tym, które robią to okazjonalnie.

Wam, wszystkim wiernym słuchaczom, którzy  obdarowujecie nas modlitwą , dobrym słowem i często zarobionymi w pocie czoła i z mozołem środkami finansowymi. Często środkami ze swojej skromnej emerytury czy renty. Bóg Wam zapłać!

Wszystkim, których nieopatrznie , wbrew mojej woli pominąłem w tracie pisania tego tekstu.

Dziękuję! Niech Pan Bóg Was błogosławi!

Z wielka przyjemnością publikujemy poniżej, w kolejności losowej, życzenia jubileuszowe dla Radia Pielgrzym, które w porozumieniu z redakcją radia przesłali współpracujący z nim  pastorzy oraz Paweł Gilewski współzałożyciel i były redaktor radia.

  10 lat! Aż nie do wiary, że czas tak szybko upływa. Ten fakt jednak nie smuci nas, kiedy widzimy piękne owoce głoszenia Słowa, niesienia pociechy, radości i duchowego wsparcia dla tysięcy wiernych słuchaczy Radia Pielgrzym. Któż by pomyślał jeszcze 100 lat czy nawet 50 lat temu, że Ewangelia dotrze do polskich domów poprzez przekaz radiowy, internetowy, telewizyjny! Spełniają się jednak słowa Jezusa : „ i będzie głoszona ta ewangelia o Królestwie po całym świecie na świadectwo wszystkim narodom, i wtedy nadejdzie koniec” ( Mt. 24,14). Dziękujemy Bogu za ową 10 - letnią służbę Radia Pielgrzym. Cieszymy się, że jest ono wypełniającą się wizją proroka Izajasza ( 11,9 ) czy proroka Habakuka: „ Lecz ziemia będzie pełna poznania chwały Pana, jak morze wodami jest wypełnione” ( 2, 14). Wszystkim dokładającym rękę do owej służby życzę dalszej owocnej pracy na niwie Pańskiej. „A na końcu twej podróży Pan koronę da!” (ŚP. 341) - prezb. Piotr Karel

Radio Pielgrzym jest dobrze znane nie tylko na terenie Polski ale i poza jej granicami. Bardzo sobie je cenię za to, że nie tylko się w nim rozpowszechnia poprzez pieśni, kazania, świadectwa Dobrą Nowinę oraz najważniejsze Biblijne wartości ale również włącza się do praktycznych działań ewangelizacyjnych. Czynione jest to poprzez wspomaganie chrześcijańskiego czasopisma, rozpowszechnianego w zakładach karnych i domach dziecka. Poza tym jako jedno z nielicznych mediów nie zachłystuje się różnymi nowinkami, nie idzie z „duchem czasu”, ale wykorzystuje zdrowe, sprawdzone nauczanie prowadzone przez ustabilizowanych kaznodziei i nauczycieli. Można tu z rozrzewnieniem posłuchać dawnych nieraz zapomnianych pieśni stanowiących duchowe dziedzictwo poprzednich pokoleń. Z życzeniami Bożego błogosławieństwa dla Redakcji i Słuchaczy. Andrzej Poręba

  Z okazji 10 - lecia powstania Radia Pielgrzym chcę przede wszystkim wyrazić moją wdzięczność Wszechmogącemu Bogu za powołanie do istnienia oraz  lata wiernej i wspaniałej służby osób zaangażowanych w jego działalność. W tym okresie Radio Pielgrzym przyczyniło się do wzmocnienia wiary wielu wierzących w Polsce a także na świecie. Wiele osób dzięki umieszczonym na jego łamach treściom mogło doznać przemiany serca i doświadczyć mocy działającego słowa. Pieśni chrześcijańskie, kazania oraz wykłady zamieszczane w Radiu przemawiają do niezliczonej rzeszy potrzebujących Chrystusa oraz wierzących z różnych Kościołów. Z okazji jubileuszu pragnę złożyć życzenia obfitego Bożego błogosławieństwa dla wszystkich słuchaczy Radia. Życzenia moje kieruję również do wszystkich kaznodziei, którzy współpracują z Radiem. Niech Dobry Bóg obdarza Was, kochani Bracia i Siostry swoją mądrością, łaską i namaszczeniem pochodzącym wyłącznie od Niego. Stanisław Cieślar

  Dekada działalności Radia Pielgrzym to ogrom różnorodnego i treściwego pokarmu duchowego. Zgromadzonego, uporządkowanego i na kliknięcie dostępnego dla słuchaczy na całym świecie. Radio Pielgrzym to nie tylko emisja plików audio ale również systematyczne udostępnianie budujących tekstów i to na każdy już niemal temat. Wdzięczny Bogu za możliwość skromnego współudziału w tej służbie, pragnę wyrazić uznanie dla wszystkich towarzyszy obecnych na łączach w minionych latach. Nade wszystko dziękuję redaktorom za uruchomienie Radia Pielgrzym i za całe dziesięć lat ich wiernej troski o to, aby nasze Radio grało nieprzerwanie. Myślę, że bez cienia triumfalizmu można dziś powiedzieć, że Radio Pielgrzym po dziesięciu latach obecności w Internecie jest dziś już ważnym ośrodkiem opiniotwórczym. Wielu chrześcijan ma nie tylko gdzie osobiście zajrzeć w chwilach wątpliwości ale także śmiało może skierować tu swoich znajomych z przekonaniem, że natrafią na zdrową naukę Słowa Bożego. Niech więc Radio Pielgrzym gra! Niech kolejna dekada w Sieci – jeśli Pan w międzyczasie nie powróci – rozbrzmiewa Słowem Bożym i budującymi pieśniami. Marian Biernacki

Uściślijmy: Nie chodzi tutaj o dźwięk naturalny w postaci śpiewu na żywo, słowa mówionego, czy też gry na różnego rodzaju instrumentach. Rola śpiewu i muzyki w chrześcijaństwie w ogólności omawiana była wielokrotnie i nie brak opracowań tego tematu. Na tym miejscu natomiast chcemy poruszyć sprawę roli dźwięku zapisanego, utrwalonego na różnej postaci nośnikach, od kiedy naukowcy odkryli i udostępnili taką możliwość.

Ta historia jest stosunkowo krótka, gdyż dźwięk w postaci zapisanej zaczął pojawiać się dopiero na początku XX wieku jako magnetofony w studiach radiowych i jako gramofony z czarnymi płytami zawierającymi zaledwie kilka minut jakiejś sławnej muzyki lub kilka zdań sławnego przywódcy, na przykład Józefa Piłsudskiego. Były to urządzenia drogie i nietrwałe, igły odczytujące dźwięk, ślizgające się po rowkach płyty, drapały powierzchnię, niszcząc zapis i powodując szumy i trzaski. Dziś aż trudno uwierzyć, że wcześniej przez bardzo długi czas wszelkie wykonania muzyki były „jednorazowe”, niepowtarzalne, niemożliwe do przekazania nikomu.

Dusza ich podobna będzie ogrodowi wilgotnemu. Jer. 31,12

O, gdybyż dusza nasza doznała opieki nieba, nie była nadal pustkowiem, lecz ogrodem Pańskim! Ogrodzona na pustyni, otoczona murem łaski, zadrzewiona pouczeniem, odwiedzana przez miłość, wypielona karnością niebieską, pielęgnowana i strzeżona mocą Bożą; błogosławiona dusza gotuje się przynieść owoce Panu.

Ale ogród może uschnąć z braku wody a wszystkie rośliny jego powiędną i zginą. Duszo moja, jakże łatwo to mogłoby się stać, gdyby Pan cię opuścił! W południowych krajach, ogród bez wody rychło ogrodem być przestaje, nic nie sięga doskonałości, nie rośnie, nawet żyć nie zdoła. Ale przy stałym zraszaniu wynik jest zachwycający. Niechajże Duch Święty udziela stale duszy naszej odwilżenia, równomiernie - żeby każda cząstka ogrodu miała swój strumień; obficie - aby dostateczne odświeżanie służyło każdemu drzewku i ziołu; żeby każda godzina przyniosła wraz z ciepłem orzeźwienie; rozumnie, aby każdy krzew posiadł to, czego mu potrzeba. W ogrodzie, po zieloności poznasz, gdzie woda płynie; z łatwością odczujesz, że Duch Boży schodzi.

O, Panie, zraszaj mnie dzień cały i pozwól mi przynosić pełen owoc dla Jezusa. Amen

"A umarł za wszystkich, aby ci, którzy żyją, już nie dla siebie samych żyli,lecz dla tego, który za nich umarł i został wzbudzony." (II Kor. 5,15)

„Posłuszeństwo" nie należy do lubianych słów. Wiele osób ma też błędne zrozumienie tego tematu. Możliwe, że w wyniku złych doświadczeń wyrobili w sobie wewnętrzny opór wobec nauczania o posłuszeństwie.

Posłuszeństwo, którego oczekuje od nas Bóg, jest dobrowolną decyzją wypływającą z miłości do Niego. Decyzją, która nadaje głębokiego sens ludzkiemu życiu.

Studiuj siódmą lekcję kursu biblijnego "Nowe życie z Jezusem"  pt."Posłuszeństwo" 

Zapraszamy do pobrania/wysłuchania wartościowego kazania  pt. "Więcej niż ziarnko"   wygłoszonego  przez  br. Dariusza Suszka.

Można je odsłuchać również bezpośrednio ze strony naszego radia.

Słuchaj 

Biskup zaś ma być nienaganny, mąż jednej żony, trzeźwy (roztropny), umiarkowany, przyzwoity, gościnny, dobry nauczyciel (sposobny do nauczania - BT). I Tym. 3,2; Tyt. 1,9

Krótki zwrot "sposobny do nauczania" jest pojęciem fascynującym. Stanowi tłumaczenie greckiego słowa didaktikos. Aczkolwiek w Nowym Testamencie można znaleźć setki rozmaitych wyrażeń spokrewnionych znaczeniem z nauczaniem, czyli z jakąś postacią tego słowa greckiego; jednakże ta konkretna forma użyta jest tylko dwukrotnie, a mianowicie: w pierwszym i drugim liście do Tymoteusza (I Tym. 3,2; i II Tym. 2,24).

Słysząc zwrot „sposobny do nauczania” jesteśmy skłonni interpretować go w kontekście naszych subiektywnych doświadczeń. Przychodzą nam wówczas na myśl "dobrzy nauczyciele", jakich znamy, to znaczy ludzie potrafiący umiejętnie przekazywać innym swoją wiedzę i nakłaniać ich za pomocą skutecznych metod do nauki. Myślimy również o niezwykle utalentowanych wykładowcach, ludziach, którzy potrafią przez godzinę wręcz zahipnotyzować audytorium. Myślimy więc o erudycji i umiejętnościach nauczania.

W istocie rzeczy taki sposób rozumowania może mieć niewielki związek lub nawet nie mieć żadnego związku z tym, co Paweł miał na myśli pisząc do Tymoteusza. Pojęcie to ma bowiem znacznie głębszy sens.

Zanim jednakże zaczniemy rozważać, co naprawdę oznacza ten zwrot: "sposobny do nauczania", musimy wyjaśnić pewną kwestię związaną z tym zagadnieniem. Wydaje się, że Paweł nie miał tutaj na myśli tego, co Biblia określa jako "dar nauczania". Nowy Testament uczy, że dar ten udzielany był tylko niektórym osobom (Ef. 4,11; I Kor. 12,28-29). "Sposobność do nauczania" natomiast jest cechą, którą może wykształcić w sobie każdy mężczyzna i kobieta; zresztą musi wykształcić ją w sobie, jeśli chce być osobą dojrzałą.

Spytałem pewnego profesora o to, co jest naszą największą potrzebą. Zanim odpowiedział, zastanawiał się przez chwilę. "Mogę dać panu wiele odpowiedzi - odrzekł - począwszy od ulg podatkowych, a skończywszy na rozbrojeniu. Może pana to zdziwi, bo nie jestem religijnym człowiekiem, ale wierzę, że obecnie naszą najgłębszą potrzebą jest duchowe przebudzenie, które przywróci indywidualną i zbiorową moralność oraz zjednoczy cały naród".

Nie wystarczy nazywać się chrześcijaninem. Szczycimy się tym, że jesteśmy narodem "chrześcijańskim", ale jeśli nasze postępowanie nie dorasta do chrześcijańskiego standardu, spadną na nas potępiające słowa: "Masz imię, że żyjesz, a jesteś umarły" (Obj 3,1).

Nie wystarczy chodzić do kościoła. Jeśli nie pozwalamy Chrystusowi być Panem i Mistrzem w naszym życiu, musimy przyjąć sąd Boga, który mówi: "Lud ten czci mnie wargami, ale serce ich daleko jest ode mnie" (Mt 15,8).

„Biskup zaś ma być nienaganny, mąż jednej żony, trzeźwy, (roztropny)..." (1 Tym. 3,2; Tyt. 1,8)

Słowo „sofron" użyte przez Pawła w odniesieniu do niniejszej cechy dojrzałości tłumaczone jest w rozmaity sposób, między innymi: trzeźwy, rozważny, rozsądny, trzeźwo myślący, mądrze oceniający, czyli roztropny.

Być może najlepszy komentarz odnośnie do tego, co Paweł miał na myśli, znajdujemy w liście do Rzymian (12,3). „Powiadam, bowiem każdemu spośród was, mocą danej mu łaski, by nie rozumiał o sobie więcej, niż należy rozumieć; lecz by rozumiał z umiarem (to znaczy, myślał trzeźwo, rozsądnie, roztropnie) stosownie do wiary, jakiej Bóg każdemu udzielił".

Paweł poucza w ten sposób chrześcijan, aby prawidłowo oceniali siebie zarówno w stosunku do innych chrześcijan jak i przed Bogiem (Rzym. 12,4-8). W Rzymie, podobnie jak w Koryncie (1 Kor. 12,14-27), żyli najprawdopodobniej chrześcijanie, którzy posiadali zbyt wysokie mniemanie o swojej pozycji w ciele Chrystusowym. Niektórzy uważali, że są „specjalnym darem Bożym" dla Kościoła. Dlatego też Paweł musiał upomnieć ich, aby nie poniżali się nawzajem, lecz miłowali "miłością braterską jedni drugich" i wyprzedzali się wzajemnie "w okazywaniu szacunku" (Rzym. 12,10).

Warto zwrócić uwagę na fakt, iż cechę tę Paweł szczególnie wyraźnie i niedwuznacznie odnosi do wszystkich członków Ciała Chrystusowego. We fragmencie składającym się z zaledwie pięciu wierszy, upomina on starców, aby byli roztropni, czyli mądrzy (Tyt. 2,2), starsze niewiasty, aby uczyły młodsze roztropności (2,4-5), oraz młodzieńców, aby byli roztropni (2,6)*.